Avni Tafili Thyerja e shigjetës Kjo errësirë, ai njeri, që fjala mbi supe i është rënduar. Dhe gjendjes, e njerëzve, fort iu është gjunjëzuar. Po si harroi ! O ti që me duart e tua, i dobësuar, ankohesh ! O ti që i mërzitur u kërruse ! O ti që i zemëruar, këmbët në tokë thellë i ngule ! Si iu mbështete dobësisë, kur vetja jote për fuqinë e lëvizjes duke u dridhur ! Si iu mbështete fjalës, kur ajo me dobësinë njerëzore doli, ti asaj po i gjunjëzohesh ! Ç'ka ai kraharor, i ftohur, ndërsa ti për ngrohtësi duke vuajtur ! O ti që hape sytë, i trishtuar prej vetes, ndërsa ajo nisjen, ardhjen tënde duke pritur ! Ç'ka ajo zemër, e ngushtuar, e dashuruar pas zgjerimit, ti me shtangien tënde, ajo nuk mund të qajë, lotët e saj në sy të shpërthejnë ! O mendje forcërisht e mbyllur, me fjalët që furishëm godasin, po si fëmijëve, kur këmbët me duar u ngatërrohen ! Larg tyre, sytë guximshëm duke i hapur, shigjetat trimërisht me duar duke i pritur ! Derisa ato të